De Belgen vierden afgelopen week de vijftigste verjaardag van hun koningin Mathilde. Hoewel vieren misschien overdreven is. Er kwam een officiële postzegel uit, een paar boeken waar de koningin zelf niet aan had willen meewerken en de bladen pakten uit. Zelf werkte Mathilde mee aan een interview op tv. Of eigenlijk: aan twee interviews. Twee keer nam de koningin in dezelfde outfit de interviewster mee door dezelfde kamer, vertelde ze over dezelfde foto’s die daar stonden en zat ze op dezelfde bank hetzelfde gesprek te voeren. Ook de interviewsters zouden in de eerste oogopslag zussen van elkaar kunnen zijn. Hoezo? Mathilde deed het interview zowel in het Nederlands voor de commerciële omroep VTM en ook in het Frans voor RTL. Zelf had het koninklijk paleis een korte montage van de twee interviews gemaakt, waardoor het leek alsof Mathilde vliegensvlug schakelde tussen de twee grootste landstalen van haar land. Een leuk gesprek waarin Mathilde vertelde over de kinderen, het samenwerken met haar man Filip en ook hoe ze af en toe nog eens ‘normaal’ kan zijn. Het gesprek had naar verluidt nóg leuker kunnen zijn, ware het niet dat de paleismedewerkers nog eens flink de schaar hebben gezet in de montage van de interviews. Want: het ene gesprek mocht niet leuker zijn dan het andere, want dat zou voor heel wat problemen kunnen zorgen. Zou de Franse versie grappiger zijn, dan staan de Vlamingen op de achterste benen. Vertelt ze in het Nederlands een leukere anekdote, dan zijn de Walen pas amusé.
Hoewel Mathilde correct is in haar Nederlands, spreekt ze wel met een behoorlijke Frans tongval. De Vlamingen klagen erover. Onterecht, als je het mij vraagt. Ik leg mijn Vlaamse vrienden of collega’s dan vaak uit dat ónze koningin misschien charmanter klinkt, maar dat het soms voor ons als journalisten heel lastig is om van Máxima’s woorden een verhaal te kunnen maken. Soms vernederlandst ze Engelse of Spaanse woorden bijvoorbeeld, vaak springt ze door haar enthousiasme van de hak op de tak. Voor televisie zijn haar woorden zó uit te zenden, maar als je ze letterlijk uittypt, dan wordt het toch anders. Soms roep ik dan de hulp in van de medewerkers van de RVD, die over haar communicatie gaan. ‘Maar wat bedoelt ze hiermee?? Moet ik het zo maar laten staan?’ Dat is ook geen optie. Ik weet dat ik dan ruzie krijg met de eindredactie: ‘zo begrijpen onze lezers er toch óók niets van?’ Dat is bij Mathilde niet het geval. Ze is nou eenmaal opgegroeid in een Franstalige adellijke familie en dat hoor je nog altijd. Ze doet haar uiterste best. Als Mathilde in haar enthousiasme ja zou hebben gezegd op een interview voor de Franstalige zender, wist ze bij voorbaat dat ze net zo enthousiast ja zou moeten hebben voor een gesprek in het Nederlands. Die eeuwige taalstrijd in België, waar de koninklijke familie middenin staat. Al generaties is er commentaar dat de royals amper Nederlands zouden kunnen spreken. En dan is er ook nog het relatief bescheiden Duitstalige deel. Ook die moeten niet vergeten worden en dus neemt koning Filip zijn kersttoespraak zelfs in alledrie de talen op. Filip en Mathilde hebben er slim aan gedaan om die taalstrijd een andere wending te geven. Terwijl ze thuis Frans bleven spreken, stuurden ze de kinderen naar een Nederlandstalige school. En dat had als resultaat dat kroonprinses Elisabeth uiteindelijk bijlessen Frans moest volgen. In Nederland is die strijd er niet. Ook al zijn er in ons land nog twee officiële talen volgens de wet: het Fries ene de Nederlandse Gebarentaal. Ik vraag me af hoeveel Oranjes die talen machtig zijn. In het koninkrijk zijn er zelfs nóg twee officiële talen, Papiaments en Engels. Hopelijk hebben koning Willem-Alexander, koningin Máxima en prinses Amalia geoefend, want de komende weken zullen ze meer mensen ontmoeten die deze talen spreken, dan het Nederlands machtig zijn.
Reageer