Prinses van het volk

Column – Rick Evers

In het eerste weekend van juli liep ik nietsvermoedend langs Kensington Palace tijdens een weekendje Londen. Ik kan het dan toch niet laten om een rondje langs de paleizen te doen. Voor het hek bij het paleis lagen tal van bloemen, tekeningen, kaarten, knuffelbeertjes en foto’s ter herinnering aan prinses Diana. Oh ja, het is natuurlijk dit jaar haar vijfentwintigste sterfdag, dacht ik nog. Wat zijn ze vroeg dit jaar. Maar ik had niet helemaal in mijn hoofd dat het was omdat ze die vrijdag 61 zou zijn geworden, als dat tragische ongeluk op 31 augustus 1997 niet zou zijn gebeurd. Elk jaar weer, rond de verjaardag van prinses Diana, maar zeker ook in de dagen rond haar sterfdag, leggen weer heel wat mensen een eerbetoon aan de iconische Lady Di bij het toenmalige woonadres van haar en haar twee zonen.

Toen, in 1997, was de bloemenzee enkele tientallen vierkante meters groot. Het hek zelf was niet meer te bereiken. Vijfentwintig jaar na dato is dat wel anders. Het is vergeleken met toen nog maar een enkeling die de moeite neemt om iets neer te leggen. William en Harry kwamen ondanks de moeilijkheden in hun broederlijke band vorig jaar op hun moeders zestigste verjaardag toch samen. Ze onthulden toen samen, in de verzonken tuin van Kensington Palace (gratis te bekijken, mocht u in de buurt zijn), het standbeeld van hun moeder. Dat was al op haar 20ste sterfdag aangekondigd, maar het heeft even op zich laten wachten. Een paar jaar vertraagd? Eigenlijk heeft het wel heel erg lang geduurd, aangezien een officieel standbeeld van de Queen-Mum ‘al’ zeven jaar na haar dood officieel werd onthuld. Achteraf gezien blijkt nu voor William en Harry 1 juli vorig jaar de laatste keer te zijn geweest dat ze publiekelijk en gezamenlijk aandacht hebben geschonken aan hun moeder, zo bevestigen bronnen dichtbij de broers. Daaraan ligt natuurlijk ook ten grondslag dat de twee niet meer samen door een deur kunnen. En toch is er veel dat de twee broers, afzonderlijk van elkaar, van hun moeder in het leven hebben geïntegreerd. Natuurlijk zijn er karaktereigenschappen die ze van hun moeder hebben, uiterlijke kenmerken, waarden, normen en verhalen van ‘Granny Diana’ die ze overbrengen op hun eigen kinderen. En er zijn de goede doelen die ze steunen als eerbetoon aan hun moeder. Ze zal niet in de koninklijke handboeken staan in Buckingham Palace, als voorbeeld voor volgende generaties. Maar in de overlevering zal de aanraakbaarheid van Diana, haar contact met de gewone mensen, een voorbeeld zijn. Niet voor niets werd ze na haar dood door toenmalig premier Blair The People’s Princess genoemd, de prinses van het volk. Dat is natuurlijk geen officiële titel, maar het zal wel een pijnlijk moment zijn geweest voor de koningin en prins Charles, voor wie Diana in haar laatste jaren, als gescheiden vrouw actief als een soort freelance royal, eerder een vloek dan een zegen was. De koninklijke familie stond, en staat misschien nog steeds wel, mijlenver van het volk, terwijl Diana de PR machine goed gebruikte om dichterbij te komen. Prins Harry was bang dat zijn Meghan hetzelfde zou overkomen als Diana. Buitensporig gedrag van paparazzi, met wie weet welke gevolgen van dien. Ze lijken ook hun nieuwe leven te hebben ingericht zoals Diana dat deed. Als royals die niet op de koninklijke loonlijst staan, maar zich wel sterk maken om de zaken die hen na aan het hart gaan. Ze kiezen hun eigen pad. Diana zal trots zijn op allebei haar zonen, die allebei ervan overtuigd zullen zijn dat ze de beste keuze hebben gemaakt. Allebei zullen ze hun best doen om prinsen van het volk te zijn in de geest van hun moeder.