Wie googelt op ‘hoe rijk zijn de Oranjes?’ komt verschillende bedragen tegen. Quote schat het op 1,2 miljard, al vinden ook zij het ‘extreem onduidelijk hoeveel geld ze precies bezitten.’ Toen het Amerikaanse Forbes de Oranjes eens inschatte op 2,5 miljard dollar, klom wijlen prins Bernhard in de pen. Het moest flink naar beneden worden teruggebracht. De inschattingen waren volgens Bernhard ‘belachelijk’. Behalve geld en aandelen hebben de meeste Oranjes nog wat onroerend goed, al spant daarin natuurlijk Margriets zoon Bernhard de kroon. Over kronen gesproken: de kroon die Willem-Alexander voor zich had liggen tijdens zijn inhuldiging, dat is niet per se het meest waardevolle bezit dat hij in de collectie heeft. Een exemplaar van verguld zilver met nagemaakte edelstenen, puur een symbool van staat. Mocht die op een veiling belanden zal de emotionele en historische waarde vooral tellen. Maar over schoonheid ervan valt te twisten. De Oranjes hebben wel wat mooiers in hun collectie. Ze bezitten een indrukwekkende collectie juwelen, grotendeels weggestopt in een stichting, zodat ze als geheel van koning op koning worden overgedragen, zonder bij een erfenis stukken te hoeven verkopen zoals veelvuldig in koninklijke en adellijke families gebeurde. Anders dan de meeste koningshuizen is over de juwelen van onze koninklijke familie niet zo gek veel bekend. De Britten, de Zweden, de Denen, allemaal zijn ze best scheutig met informatie over de glinsterende erfstukken, die van generatie op generatie over zijn gegaan en onderdeel zijn van hun vaderlandse geschiedenis. Ze worden tentoongesteld, besproken in documentaires of uitgebreid beschreven in boeken. Dat is bij ons anders. Het lijkt alsof wat dat betreft de Oranjes het Hollandse credo ‘doe maar gewoon’ aanhouden en liever niet pronken bij het gewone volk dat af en toe best eens zou willen genieten van het sprookje. Sommige juwelen – tiara’s, colliers en broches – waren na vele tientallen jaren in de kluis in de vergetelheid geraakt. Het diadeem met de zogenoemde Huisdiamanten, met als (zeegroene) kers op de taart de Stuartdiamant van zo’n veertig karaat, die alleen al tientallen miljoenen euro’s waard zou zijn. Daarbij speelt mee dat het uniek is dat één familie die bewuste steen al drie eeuwen in de familie heeft. Bij dit soort zaken was ik altijd blij om contact te hebben met juwelenhistoricus en eindredacteur Erik Schoonhoven. Even een berichtje als ik wat meer wilde weten. Soms kort en praktisch. Soms volgde een urenlang gesprek. Soms gewoonweg even samen vergapen aan een verloren gewaand juweel, maar als onderdeel van Máxima’s verschijning plots een nieuw leven had gekregen. Erik deed diepgravend onderzoek, onder meer naar de Franse juwelier Oscar Massin, die onder meer voor juwelenhuis Mellerio werkte. Herinnert u zich het inhuldigingstiara die Máxima droeg? Met de diamanten en prachtige blauwe saffieren? Het zou een ontwerp zijn geweest van Massin. Maar het blijkt dat de Oranjes het lieten kopiëren van diens tekening. Erik kwam er overigens óók achter dat Máxima dat wel eens laat doen: volgens een van zijn bronnen liet Máxima peperdure Parijse juwelen voor een fractie in Brazilië namaken. Erik dook voor Máxima’s inhuldigingstiara onder meer in de archieven van het Koninklijk Huis. Koningin Emma bleek het als kerstcadeau in 1881 te hebben gekregen van koning Willem III. Hij betaalde de Amsterdamse juwelier Vita Israël er 100.000 gulden voor. Al wilde hij er, echt waar, dan wel twee diamanten armbanden bij. Gratis! Erik kwam er na heel wat speurwerk achter dat de juwelenset een knap staaltje samenwerking was van de Haagse hofjuwelier Jac. Vos die het ontwerp en de basis maakte, naar voorbeeld van het Franse origineel, de Amsterdamse juwelier Hoeting die de nieuwe diamanten en saffieren leverde, en Maison van der Stichel die het geheel in elkaar zou hebben gezet. Het originele juweel van Massin is verloren gegaan, maar zijn ontwerp leeft voort in de collectie van de Oranjes, waarbij de herinnering door Máxima levend wordt gehouden. Erik Schoonhoven overleed op 10 augustus jongstleden op 42-jarige leeftijd. Zijn werk, en de herinnering aan hem, zal voortleven.
Reageer