De meeste koninklijke bezoeken spelen zich op één locatie af. En anders, tijdens staats- en streekbezoeken, waar het koningspaar van hot naar her gaat, worden busjes voor de media geregeld. Om alvast vooruit te reizen of in de stoet erachteraan. Fotografen willen natuurlijk klaarstaan als het koningspaar eraan komt. Dat zorgt dat ze andere momenten – zoals rondetafelsessies – liever overslaan en alvast doorgaan naar de volgende plek, om alweer de eerste momenten, begroetingen en onthullingen, te kunnen vastleggen. Verslaggevers zoals ik hobbelen er eigenlijk liever achteraan. Zo proberen we het hele gesprek mee te krijgen. Die eerste momentjes, het handjes schudden, worden overstemd door het geklik van de camera’s en zijn vaak niet de momenten waar het verhaal te halen valt.
Maar ik kan u vertellen, als er vervoer is geregeld – vaak door de provincie of ambassades – is het alsnog geen garantie dat het goed gaat. Ik denk dat het in Senegal was dat er kleine botsing was tussen ons busje en dat van de beveiligers, voor we het konvooi compleet kwijtraakten en veel te laat Máxima weer eens hadden teruggevonden. Dit keer was het bepaald geen Senegal, maar wel een solobezoek van Máxima. Ze was in Almere Haven, waar ik zelf van A naar B moest zien te komen. Toen ze haar gesprek met een handwerkclub begon af te ronden, besloot ik naar de auto te snellen om alvast naar de volgende locatie te gaan, zo’n tweeënhalve kilometer verderop. In mijn overtuiging kwam ik ruim op tijd aan bij een middelbare school, de Meergronden. Mijn gedachten dwaalden af naar mijn middelbareschooltijd. Het lijkt wel of élke middelbare school hetzelfde gevoel teweeg brengt. Niet bepaald een heel fijn gevoel, als je het mij vraagt. En ineens zie ik voor het raam op de eerste verdieping de beveiligers van de koningin staan. Verdorie, ze is alsnog eerder! Hoe kan ze ongezien een school binnenkomen? Enfin. Eenmaal binnen, lichtelijk in paniek om de weg te vinden naar de ruimte waar Máxima zou zijn, kom ik uiteindelijk op de plek waar ze al geanimeerd in gesprek is met kinderen en hun ouders over ontwikkelkansen in de wijk. Eigenlijk gewoon over wat voor activiteiten er mogelijk zijn buiten school om. Mijn gedachten dwalen wat af. ‘It takes a village to raise a child’, stond er in grote letters op de muur. Er is een heel dorp, een gemeenschap, nodig om een kind groot te brengen. Het is een van oorsprong Afrikaans gezegde. Er is een heel ecosysteem nodig, meer dan alleen twee ouders. Van de kraamhulp en het consultatiebureau tot de oppas, leerkrachten, grootouders. Je kunt het niet in je eentje. Dat moet je ook niet willen. Máxima was op de Meergronden in gesprek over alle mogelijkheden die kinderen en jongeren in de wijk krijgen om iets te doen naast school. Taekwondo of kookles bijvoorbeeld. En dan heeft de moeder, die ook aan tafel zat, tijd om wat anders te doen, stelde Máxima zich voor. ‘Of gewoon helemaal niks’, bekende de mama in kwestie goudeerlijk. Niet veel later ging de koninklijke karavaan lopend – makkelijker te volgen voor sommige verslaggevers – door van ‘B’ naar C en D in Almere Haven. Even na vijven werd het bezoek afgesloten in het buurtcentrum, waar buurtconciërges, jongerenwerkers, vrijwilligers en actieve bewoners waren samengebracht. Een gesprek waar het niet alleen ging over wat er allemaal bewerkstelligd was en wat er goed ging. Er werd ook gesproken over de wensen en dromen. En wat bleek? Sommige partijen uit dezelfde wijk waren elkaar nog nooit tegengekomen, maar zouden samen moeten werken om hun plannen te kunnen uitvoeren. ‘Soms is er een koningin voor nodig…’ reageerde Máxima gevat, toen ze concludeerde dat haar bezoek ervoor zorgde dat deze mensen samenkwamen aan één tafel. It takes a Queen to raise a village…
Reageer